Florian Zeller’in üçlemesi “Anne, Baba, Oğul” eserlerinden Anne’nin uyarlaması. Onur Ünsal’ın yönettiği oyun, tek perde, 80-85 dakika, trajedi & dram tarzında. Çocuklarının büyüyüp evi bir daha geri dönmeyecekmişçesine terkettiği, kocasının “mikro kredi seminerleri” ile çoktandır evden uzak durduğu bir kadının, bir annenin yavaş yavaş yokoluşunu, kendini yiyip bitirmesini izliyoruz. Defne Kayalar’ın muazzam performansı ile daha ilk saniyeden onun o madde bağımlısı, çürümekte olan kafasının içine giriyor, üzerine yavaş yavaş çökmekte olan evinin dünyasına kapılıp gidiyoruz. Ona, karikatür denilebilecek bir karakter olan baba rolünde Engin Hepileri eşlik ediyor ve rolünün hakkını layığıyla yerine getiriyor. Oğul ve sevgilisi rollerinde izlediğimiz Doğa Halis ve Sevda Erginci ise tamamlayıcı rollerde, oldukça başarılı. Gümbür gümbür sesleri ve enerjileriyle, bana harika bir akşam yaşattılar. Sahnede ve sahne arkasında emeği geçen herkese büyük alkışlar.
Tekrar eden sahneler, ne yönden bakarsa baksın aynı sonuca mahkum bir kadın, takıntılı bir sevgiden bunalmış bir oğul, iletişimsiz bir baba, mutsuz bir ev. İster yakınınızdan ister uzağınızdan, pek çoğumuzun özdeşleşebileceği bir hayatı gerçekçi bir şekilde aktarmayı başarmışlar. Sahne dekoru, ses ve ışık düzenlemesi de bu gerçekçilikte ve etkileyicilikte büyük rol sahibi. Çok beğendim.
Oyunculuklara gelirsek, tüm ekip uyumlu ve yüksek bir performans sergiledi. Ancak Defne Kayalar’a ayrı bir parantez açmam lazım. Rolü adeta yaşadı, yaşattı. Hatta o kadar yaşadı ki, selam duruşunda o tükenmiş annenin duygularını ve patlamasını bastırmak, ağlamamak için kendini zor tuttu. Hayran kaldım, oyun biter bitmez coşkuyla yerimden fırlayıp alkışladım. Kendisine ve tüm ekibe tekrar tebrikler.
Bende tokat etkisi bırakan, çıktıktan sonra üzerimde bir yük ve düşünceli hâl bırakan bu oyunu herkese tavsiye ediyorum. Mutlaka gidin.
No Comments