Bir süredir böylesi tatlı ve içimi ısıtan bir oyuna gitmemişim. Yüzümde sıcak bir tebessüm, aklımda şu dizeler ile ayrıldım salondan:
Gül yüzlülerin şevkine gel nûş edelim mey
İşret edelim yâr ile şimdi demidir hey
Bu kavli sürâhi eğilip sâgâra söyler ne der
Düm de re lâ dir nâ tene dir nâ tene dir ney
İçinizde, bir yerlere değil her yere dokunacak, dram ve komedinin ustaca harmanlandığı, 1971-2021 yılları arası sürekli geçişli bir ailenin iki temel taşından Seniha babaanne ve Ali İhsan torunun (ya da Ali İhsan dedenin ve Sevgi torunun mu demeli) birbirinin içine geçmiş hikayesi. O sıcacık evin bir üyesi olmak, Seniha’ya babaanne demek istedim. Sen ne tatlı, ne güzel bir hanımefendisin öyle. Nostaljiler arasına gömdüğümüz zarafetin, esaslılığın temsili mübarek. Ali İhsan da adı gibi bu dünyaya iyilik timsali gibi bir insan. Sevmemek elde değil.
Oyun boyunca süren esprili anlatı, samimi metin, dram anlarının dengesi ve viraj alışlarını çok beğendim. Yazar Firuze Engin’e kocaman alkışlar.
Oyunculuklara hayran kaldım. Bayıldım. Çok etkilendim. Gerçektiler.
Bir diğer kahraman, ışık. İsmail Sağır’ın ismini gördüğüm an beklentim yüksekti ve yine haklı çıkardı. Emeğine sağlık.
Gülhan Kadim’in yönetmen koltuğunda olduğu ikinci oyunum. Tek Kullanımlık Hikaye için bu sezon kapalı gişe oynar, harika iş demiştim. Bir Terennüm için de aynı şeyi tekrarlıyorum. Bir kocaman alkış da kendisine gelsin!
Tam da ihtiyacım olan bir oyunmuş. Herkese iyi gelecek, herkesin bir yerlerine dokunacak ve herkesin keyif alacağı bir oyun. Mutlaka ama mutlaka listenize alın.
Tüm emeği geçenleri, ekip olarak tebrik ediyorum.
No Comments