Yaklaşık 90 dakika, tek perde, konusu, ortamı gereği uzun hissettiren bir oyun. Birçok sefer dile getirdiğim gibi sade bir izleyici olarak, metafor ve sanat dilindeki bazı unsurları yakalama ya da anlamada zorluklar çekerim. Bu oyun boyunca, birçok yerde bu duyguyu yaşadım diyebilirim.
Öncelikle şunu belirteyim. Tüm oyunculardan, üst düzey bir performans izledim. Her biti, canlandırdıkları mahkumların, kişiliklerin hakkını çok iyi bir şekilde verdi ve bütün duygu geçişlerinde başarılıydılar. Hapishane düşüncesinin kendisi iç daraltan bir konu zaten. Oyun boyunca kendimi havalandırma avlusunda, tecrit hücresinde, terapi odasında bulabildim. Suçlu olarak naifinden, psikopatına her karakter müthiş bir şekilde canlandırıldı.
Metin konusunda tam olarak tatmin ayrıldım diyemedim. Sanki bazı konular çok askıda bırakıldı, bağlantılar çözümlenemedi ya da eksik anlatıldı gibi geldi. Ya oyun iki perde gibi bir süreye uzamalı ya da tam tersine biraz daha kısalıp özetlense mi bilemedim. Sahne kapanışı sonrası ilk cümlem, “tam olarak doymadım” oldu. Metnin aslı okunup, bilinerek gidilse belki daha oturaklı olabilir benim gibi izleyiciler için.
Tiyatro Amorf’un – Woyzcek oyununu izlediğim akşam gibi, karmaşık duygular ile ayrıldığım bir oyun gecesiydi. Emeği geçen herkesi tebrik ediyorum.
No Comments